(96) Χριστούγεννα 2017-Εγκύκλιοι της ΑΘΠ. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Σεβ. Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αυγουστίνου
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ πεφιλημένα τέκνα,
Χάριτι Θεοῦ ἠξιώθημεν νὰ φθάσωμεν καὶ πάλιν εἰς τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῆς κατὰ
σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὸ «εὖ
εἶναι»1, τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἀπὸ τὴν δουλείαν εἰς τὰ ἔργα τοῦ νόμου καὶ
ἀπὸ τὸν θάνατον, νὰ μᾶς δωρήσῃ δὲ τὴν κατ᾿ ἀλήθειαν ζωὴν καὶ τὴν χαρὰν τὴν μεγάλην,
ἣν «οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ἡμῶν»2.
Ὑποδεχόμεθα τὸν «παντέλειον Θεόν»3, τὸν ὁποῖον «ἀγάπη κεκόμικεν εἰς τὴν
γῆν»4, ὁ ὁποῖος καθίσταται ἡμῖν «καὶ ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»5. Ὁ κενωθεὶς Θεὸς
Λόγος συγκαταβαίνει εἰς τὸ πλανηθὲν πλάσμα αὐτοῦ «συγκατάβασιν ἄφραστόν τε καὶ
ἀκατάληπτον»6. Ὁ «ἀχώρητος παντὶ» χωρεῖται ἐν τῇ γαστρὶ τῆς Παρθένου, ὁ μέγας
ὑπάρχει ἐν σμικροῖς. Τὸ μέγα τοῦτο κεφάλαιον τῆς πίστεώς μας, τὸ πῶς ὁ ὑπερούσιος
Θεὸς «ὑπὲρ ἄνθρωπον γέγονεν ἄνθρωπος»7, παραμένει «ἀνέκφαντον» μυστήριον. «Τὸ
μέγα τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως μυστήριον, ἀεὶ μένει μυστήριον»8.
Αὐτὸ τὸ ξένον καὶ παράδοξον γεγονὸς «τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ
ἀπὸ τῶν γενεῶν»9, εἶναι τὸ θεμέλιον τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐκ ἔστιν
ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν
ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»10.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑψίστη σωτηριώδης ἀλήθεια διὰ τὸν ἄνθρωπον. Ἀνήκομεν εἰς τὸν
Χριστόν. Τὰ πάντα εἶναι ἡνωμένα ἐν Χριστῷ. Ἐν Χριστῷ ἀναπλάθεται ἡ φθαρεῖσα φύσις
μας, ἀποκαθίσταται τὸ κατ᾿ εἰκόνα καὶ ἀνοίγεται εἰς πάντας τοὺς ἀνθρώπους ἡ ὁδὸς τοῦ
καθ᾿ ὁμοίωσιν. Διὰ τῆς προσλήψεως ὑπὸ τοῦ Θείου Λόγου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, διὰ
τοῦ κοινοῦ θείου προορισμοῦ καὶ τῆς κοινῆς σωτηρίας θεμελιοῦται ἡ ἑνότης τοῦ
ἀνθρωπίνου γένους. Δὲν σώζεται ὅμως μόνον ἡ ἀνθρωπότης, ἀλλὰ σύμπασα ἡ κτῖσις. Ὡς
ἡ πτῶσις τῶν πρωτοπλάστων συμπαρασύρει ὅλην τὴν πλᾶσιν, οὕτω καὶ ἡ Ἐνανθρώπησις
τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀφορᾷ εἰς ὁλόκληρον τὴν δημιουργίαν. «Ἐλευθέρα μὲν ἡ
κτῖσις γνωρίζεται, υἱοὶ δὲ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι»11. Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς καλεῖ νὰ
ἑορτάσωμεν τὴν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν ὡς τὴν «κοινὴν ἑορτὴν πάσης τῆς κτίσεως»,
ὡς «τὰ σωτήρια τοῦ κόσμου, τήν γενέθλιον ἡμέραν τῆς ἀνθρωπότητος»12.
Τὸ «Χριστὸς γεννᾶται» ἀκούεται, δυστυχῶς, καὶ πάλιν εἰς ἕνα κόσμον πλήρη
βιαιοτήτων, ἐπικινδύνων ἀνταγωνισμῶν, κοινωνικῆς ἀνισότητος καὶ καταπατήσεως τῶν
θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Τὸ 2018 συμπληροῦνται ἑβδομήκοντα ἔτη ἀπὸ
τὴν Οἰκουμενικὴν Διακήρυξιν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία, μετὰ ἀπὸ τὰς
φοβερὰς ἐμπειρίας καὶ καταστροφὰς τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀνέδειξε τὰ κοινὰ
ὑψηλὰ ἰδανικά, τὰ ὁποῖα ὀφείλουν νὰ σέβωνται ἀπαρεγκλίτως ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ τὰ κράτη.
Ὅμως, ἡ ἀθέτησις τῆς Διακηρύξεως αὐτῆς συνεχίζεται, ποικίλαι δὲ καταχρήσεις καὶ
σκόπιμοι παρερμηνεῖαι τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ὑποσκάπτουν τὸν σεβασμὸν καὶ
τὴν πραγμάτωσίν των. Συνεχίζομεν νὰ μὴ διδασκώμεθα ἀπὸ τὴν ἱστορίαν ἢ νὰ μὴ
θέλωμεν νὰ διδαχθῶμεν. Οὔτε αἱ τραγικαὶ ἐμπειρίαι βίας καὶ ἡ καταρράκωσις τοῦ
ἀνθρωπίνου προσώπου, οὔτε ἡ διακήρυξις ὑψηλῶν ἰδανικῶν, ἀπέτρεψε τὴν συνέχισιν τῆς
βίας καὶ τῶν πολέμων, τὴν ἀποθέωσιν τῆς ἰσχύος καὶ τὴν ἐκμετάλλευσιν τοῦ ἀνθρώπου
ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον. Οὔτε, βεβαίως, ἡ ἰσχὺς τῶν τεχνικῶν μέσων καὶ αἱ ἐκπληκτικαὶ
κατακτήσεις τῆς ἐπιστήμης, οὔτε ἡ οἰκονομικὴ πρόοδος, ἔφερον κοινωνικὴν δικαιοσύνην
καὶ τὴν πολυπόθητον εἰρήνην. Τοὐναντίον, εἰς τὴν ἐποχὴν μας ὁ εὐδαιμονισμὸς τῶν
κατεχόντων αὐξάνεται καὶ ἡ παγκοσμιοποίησις καταστρέφει τοὺς ὅρους τῆς κοινωνικῆς
συνοχῆς καὶ εἰρήνης.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀγνοήσῃ αὐτὰς τὰς ἀπειλὰς κατὰ τοῦ ἀνθρωπίνου
προσώπου. «Οὐδὲν γὰρ ὅσον ἄνθρωπος ἱερόν, ᾧ καὶ φύσεως ἐκοινώνησεν ὁ Θεός»13.
Ἀγωνιζόμεθα διὰ τὸν ἄνθρωπον, διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δικαιοσύνης,
ἐν ἐπιγνώσει ὅτι «ἡ ὄντως εἰρήνη παρὰ Θεοῦ»14, ὅτι τὸ ὑπέρλογον μυστήριον τῆς
σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτει
τὴν ἀλήθειαν περὶ τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ θείου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Ζῶμεν ἐν Ἐκκλησίᾳ τὴν ἐλευθερίαν, ἐκ Χριστοῦ, ἐν Χριστῷ καὶ εἰς Χριστόν. Εἰς τὸν
πυρῆνα αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας ἀνήκει ἡ ἀγάπη, ἥτις «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς»15, ἡ ἀγάπη «ἐκ
καθαρᾶς καρδίας»16. Ἐνῶ ὁ αὐτόνομος, ὁ αὐτογνώμων καὶ αὐτάρκης, ὁ αὐτοθεούμενος
καὶ αὐτομακαριζόμενος ἄνθρωπος περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτὸν του καὶ τὴν
ἀτομικὴν του αὐτάρεσκον εὐδαιμονίαν καὶ βλέπει τὸν συνάνθρωπον ὡς περιορισμὸν τῆς
ἐλευθερίας του, ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἔχει κατεύθυνσιν πρὸς τὸν ἀδελφὸν, κινεῖται πρὸς
τὸν πλησίον, ἀληθεύει ἐν ἀγάπῃ. Τὸ μέλημα τοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι ἡ διεκδίκησις
δικαιωμάτων, ἀλλὰ τὸ «ποιεῖν τε καὶ πράττειν τὰ δικαιώματα Χριστοῦ»17, ἐν ταπεινώσει
καὶ εὐχαριστίᾳ.
Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τῆς ἐλευθερίας ὡς ἀγάπης καὶ τῆς ἀγάπης ὡς
ἐλευθερίας, εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος καί ἡ ἐγγύησις διὰ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος.
Στηριζόμενοι ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ ἐνθέου ἤθους δυνάμεθα νά ἀντιμετωπίσωμεν τὰς μεγάλας
προκλήσεις τοῦ παρόντος, αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν ὄχι μόνον τὸ εὖ ζῆν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τοῦτο
τὸ ζῆν τῆς ἀνθρωπότητος.
Τὴν ἀλήθειαν τοῦ «Θεανθρώπου» ὡς ἀπάντησιν εἰς τὸν σύγχρονον «ἀνθρωπο-
θεὸν» καὶ πρὸς ἀνάδειξιν τοῦ αἰωνίου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἐξῇρε καὶ ἡ Ἁγία καὶ
Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, 2016): «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία,
ἔναντι τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ», προβάλλει τόν «Θεάνθρωπον» ὡς ἔσχατον
μέτρον τῶν πάντων: «Οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα λέγομεν, ἀλλὰ Θεὸν ἐνανθρω-
πήσαντα»18. Ἀναδεικνύει δὲ τὴν σωτηριώδη ἀλήθειαν τοῦ Θεανθρώπου καὶ τὸ Σῶμα Του,
τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς τόπον καὶ τρόπον τῆς ἐν ἐλευθερίᾳ ζωῆς, ὡς „ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ“19
καὶ ὡς μετοχήν, ἤδη ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ»20.
Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ βεβαίωσις καὶ ἡ βεβαιότης ὅτι τὴν ἱστορίαν,
ὡς πορείαν πρός τὴν Βασιλείαν τῶν Ἐσχάτων, κατευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Βεβαίως, ἡ
πορεία τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν Βασιλείαν, ἡ ὁποία δὲν συντελεῖται μακρὰν ἤ
ἀνεξαρτήτως τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος, τῶν ἀντιφάσεων καὶ τῶν περιπετειῶν
αὐτῆς, ποτὲ δὲν ὑπῆρξεν ἄνευ δυσκολιῶν. Ἐν μέσῳ αὐτῶν ἡ Ἐκκλησία μαρτυρεῖ περὶ τῆς
ἀληθείας καὶ ἐπιτελεῖ τὸ ἁγιαστικὸν, ποιμαντικὸν καὶ μεταμορφωτικὸν ἔργον αὐτῆς. «Ἡ
γὰρ ἀλήθειά ἐστι τῆς Ἐκκλησίας καὶ στῦλος καὶ ἑδραίωμα…Στῦλός ἐστι τῆς οἰκουμένης ἡ
Ἐκκλησία…καὶ μυστήριόν ἐστι, καὶ μέγα, καὶ εὐσεβείας μυστήριον»21.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἂς συνεορτάσωμεν, εὐδοκίᾳ τοῦ σκηνώσαντος ἐν ἡμῖν Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐν
ἀγαλλιάσει καὶ χαρᾷ πεπληρωμένῃ, τὰς ἑορτὰς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου. Εὐχόμεθα ἐκ
Φαναρίου, ὅπως ὁ σαρκωθεὶς καὶ συγκαταβὰς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Κύριος καὶ Σωτὴρ
ἡμῶν, χαρίζηται εἰς ὅλους κατὰ τὸν νέον ἐνιαυτὸν τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ, ὑγιείαν κατ᾿
ἄμφω, εἰρήνην καὶ τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην, διαφυλάττῃ δὲ καλῶς τὴν Ἁγίαν Αὐτοῦ
Ἐκκλησίαν καὶ εὐλογῇ τὰ ἔργα διακονίας αὐτῆς, ἵνα δοξάζηται τὸ ὑπεράγιον καὶ
ὑπερύμνητον ὄνομα Αὐτοῦ.
Χριστούγεννα ‚βιζ΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν
1 Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος ΛΗ´, εἰς τὰ Θεοφάνια, εἴτουν τὰ Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος, Γ’, PG 36, 313.
2 Ἰωάν. ι´, 18.
3 Δοξαστικὸν Ἀποστίχων Μεγάλου Ἑσπερινοῦ Χριστουγέννων.
4 Νικολάου Καβάσιλα, Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ´, PG 150, 657.
5 Ὅ. π. , ΣΤ´, PG 150, 660.
6 Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, Γ´, α´ PG 94, 984.
7 Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα Θεολογικά τε καὶ Οἰκονομικὰ περὶ ἀρετῆς καὶ κακίας, ἑκατοντὰς
πρώτη, ιβ´, PG 90, 1184.
8 Ὅ. π.
9 Κολ. α´, 26.
10 Πράξ. δ´,12
11 Ἰαμβικὴ Καταβασία τῶν Θεοφανείων, ὠδὴ Η´.
12 Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ὁμιλία εἰς τὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν, PG 31, 1472-73.
13 Νικολάου Καβάσιλα, Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ´, PG 150, 649.
14 Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν πρὸς Κορινθίους Α´, Ὁμιλία Α´, α´, PG 61, 14.
15 Α´ Κορ. ιγ´, 5.
16 Α´ Τιμ. α´, 5.
17 Θεοτοκίον τῶν Ἀποστίχων τῶν Αἴνων 12ης Ὀκτωβρίου.
18 Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως», Γ’, β’. PG 94, 988.
19 πρβλ. Ἐφεσ. δ’, 15.
20 Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, § 10.
21 Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Α´, Ὁμιλία ΙΑ´, PG 62, 554
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Η εικόνα της Θεομήτορος: Αγιογράφος κ. Ανδρομάχη Βουτσινά
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Μήνυμα Χριστουγέννων 2017
Μητροπολίτου Γερμανίας καὶ Ἐξάρχου Κεντρῴας Εὐρώπης Αὐγουστίνου
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Ὅλες οἱ ἐκκλησιαστικὲς γιορτὲς τοῦ ἔτους εἶναι καρπὸς τῆς ἀγάπης τοῦ
Θεοῦ. «Ὁ Θεὸς τόσο ἀγάπησε τὸν κόσμο, ὥστε ἔστειλε τὸν μονογενῆ Του Υἱὸ γιὰ
νὰ σωθεῖ ὅποιος πιστεύει σ᾽Αὐτόν». Ἐπειδὴ ὑπάρχει Αὐτός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ
Θεοῦ, ὑπάρχει καὶ ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ οἱ ἅγιοι πάντες σὲ ὅλους τοὺς
αἰῶνες. Γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ὀνομάζει τὰ
Χριστούγεννα «μητρόπολη» τῶν ἑορτῶν. Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ
ἀφετηρία. Ἀπ᾽ αὐτὴν ξεκινᾶ ἡ ἐπίγεια παρουσία Του. Μιὰ πορεία ἀγάπης, ποὺ
προσφέρει σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐλεύθερα θ᾽ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, τὴν
δυνατότητα νὰ νοηματοδοτεῖ τὰ πράγματα τῆς ζωῆς καὶ νὰ μετατρέπει τὸν
ἀβίωτο βίο σὲ εὐκαιρία γιὰ βίωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τώρα.
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστὸς
γεννᾶται, γίνεται ὡς ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ νὰ σχετιστοῦμε μαζί Του, νὰ ἔρθουμε σὲ
κοινωνία μ᾽ Αὐτόν. Ὅποιος σχετίζεται μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς δὲν φοβᾶται τίποτε,
οὔτε καὶ τὸν ἴδιο τὸν θάνατο. Ὅποιος σχετίζεται μὲ τὸ φῶς δὲν φοβᾶται τὸ
ἐσωτερικὸ σκοτάδι, ποὺ κρύβει ὁ καθένας μας μέσα του. Οὔτε φοβᾶται τὸ σκοτάδι,
ποὺ προσπαθεῖ ἀπ᾽ ἔξω, μὲ τὶς πολλὲς μορφὲς τῆς κακίας του, νὰ κάμψει τὸ
φρόνημα καὶ νὰ σβήσει τὴν ἐλπίδα μας.
Κι ὅπως στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις – συζυγικές, οἰκογενειακές, φιλικές,
κοινωνικές – τίποτε δὲν λειτουργεῖ, ἂν δὲν ἐργαζόμαστε γι᾽ αὐτές, ἔτσι
συμβαίνει καὶ στὴν σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης
ζωντανή, χρειάζεται καθημερινὴ ἐργασία μὲ τὸν ἑαυτό μας, κάποτε μάλιστα καὶ
ὑπέρβασή του. Εἶναι ἴσως στὴν φύση μας κάποια στιγμὴ νὰ συμβιβαζόμαστε ἢ νὰ
βολευόμαστε μὲ τὴν καθημερινὴ ρουτίνα, νὰ τὰ θεωροῦμε ὅλα καὶ ὅλους γύρω
μας αὐτονόητα. Ἔτσι παραμελοῦμε τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, τοὺς ἀνθρώπους δίπλα
μας, τὸν Θεό μας. Καί, κάποτε, ἀποξενωνόμαστε ἀπ᾽ αὐτοὺς ἢ τοὺς βγάζουμε
ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή μας, μένοντας ἀπελπιστικὰ μόνοι.
Παρομοίως συμβαίνει καὶ μὲ τὴν πίστη μας. Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας
μας, ἀλλὰ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἡ σχέση καὶ ὁ σύνδεσμός μας μ᾽ αὐτήν εἶναι
τυπικός, περιορίζεται δηλαδὴ συνήθως σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους, ἀναμεμειγμένους
ἀκόμη καὶ μὲ προκαταλήψεις ἢ δεισιδαιμονίες. Ἔτσι ἀφήνουμε τὴν οὐσία τῶν
πραγμάτων: τὴν βίωση καὶ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, τῆς συγχωρήσεως, τῆς
ἀλληλεγγύης. Τελικῶς, δὲν διαφέρουμε καὶ πολὺ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν γνώρισαν
τὸν Θεό, ἀφοῦ ἡ ποιότητα τῶν μεταξύ μας σχέσεων προδίδει πολλὲς φορὲς τὴν
ἀνεπαρκῆ σχέση μας μ᾽ Αὐτόν. Λέμε, συνήθως, τί ἀρνητικὸ δὲν ἔχουμε κάνει –
«δὲν ἔκλεψα, δὲν σκότωσα» -, ἀλλὰ δυσκολευόμαστε, ἐνδεχομένως, νὰ ποῦμε τί
θετικὸ ἔχουμε κάνει, κάτι, ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο, ποὺ νὰ θυμίζει ὅτι εἴμαστε παιδιὰ
τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.
Κάθε χρόνο, ὅμως, μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, βῆμα-
βῆμα, ν᾽ ἀφήσουμε τὴν ἀδράνειά μας, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν ἀπραξία μας καὶ
ἔτσι ν᾽ ἀναθερμάνουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ «πρῶτος μᾶς ἀγάπησε».
Πρόκειται γιὰ ἕνα ταξίδι, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν φάτνη τῆς Βηθλεὲμ καί, μέσῳ
πολλῶν ἐνδιάμεσων σταθμῶν, φθάνει ὡς τὸν κενὸ τάφο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ πέρα
ἀπ᾽ αὐτόν. Συνοδεύουμε τὸν Χριστὸ κάθε μέρα, τὸν γνωρίζουμε καλύτερα, ἔτσι
ὅπως οἱ μυριάδες συνάνθρωποί μας ποὺ τοὺς ὀνομάζουμε καὶ τοὺς τιμοῦμε ὡς
ἁγίους Του καθημερινά. Μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ κάθε γιορτὴ δὲν εἶναι πλέον μία
στιγμὴ ἀνάμεσα στὶς ἄλλες, ἀλλὰ ὅλες οἱ στιγμὲς τῆς ζωῆς μας μεταβάλλονται
σὲ γιορτή, σὲ ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς κοινωνίας μας μ᾽ Αὐτόν.
Ἂς γίνουν τὰ φετινὰ Χριστούγεννα γιὰ ὅλους μας ἡ εὐκαιρία ν᾽ ἀγαπήσουμε
τὸν Χριστὸ πιὸ πολύ. Ἀξίζει νὰ ζήσουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία τὸ βάθος καὶ τὴν
ὀμορφιὰ τῆς πίστεώς μας. Εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Βόννη, 25 Δεκεμβρίου 2017
Ὁ Μητροπολίτης σας
+ ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος